Je zou kunnen denken dat de vroegste versies van het springkasteel teruggaan tot enkele eeuwen geleden, maar opblaasbare kastelen zijn eigenlijk een relatief moderne uitvinding.

 

In 1959 raakte John Tom Scurlock, die voor NASA werkte en wiskundige concepten toepaste op kunststoffen, opgewonden over zijn nieuwe idee: een opblaasbare attractie die hij de Space Walk zou noemen.

Deze vroege springkastelen waren echter niet zo veilig als de moderne versies, ondanks het feit dat hun uitvinding nauw verbonden is met de creatie van het opblaasbare stuntkussen.

 

Scurlock, afkomstig uit Shreveport, Louisiana, was aanvankelijk aan het experimenteren met het maken van opblaasbare afdekkingen voor vlakke oppervlakken zoals tennisbanen. Hij merkte op dat zijn collega's en medewerkers het leuk vonden om erop rond te springen, dus besloot hij het idee te commercialiseren. Dit betekent dat de eerste springkastelen waarop iemand ooit heeft gesprongen, geen muren of daken hadden en slechts een veerkrachtige basis waren om op te springen.

 

Dankzij het creatieve brein en ondernemerschap van Scurlock werd het springkasteel geboren. En als je je ooit hebt afgevraagd waarom sommige landen ze de Moon Walk of Space Walk noemen, dan mag je Scurlocks connectie met NASA bedanken!

 

Bijna tien jaar later, in 1968, besloten Scurlock en zijn vrouw Frances een gok te wagen met zijn nieuwe idee en richtten ze de eerste verhuurbedrijven voor opblaasbare attracties op: het verhuurbedrijf voor amusementen Space Walk Inc en Safety Air Cushion Inc, dat gericht was op Hollywood-stuntmannen. Rond dit punt begonnen muren te worden geïntroduceerd - helaas maakte dit de eenheid ongelooflijk warm vanbinnen, en pas in 1974 werden torentjes en netten geïntroduceerd in de Jupiter Jump.

2. De Geschiedenis van het huren: van oudheid tot nu

De geschiedenis van huren begint bij de vroegste vormen van pacht en tenancy. In de vroegste samenlevingen was er een primitievere vorm van huur, die was geworteld in wat we tegenwoordig slavernij zouden noemen. Dit was een periode waarin eigendomsrechten en persoonlijke vrijheden weinig tot geen waarde hadden.

Bijvoorbeeld, in het oude Egypte waren de meeste mensen slaven van de farao, die hen opdrachten gaf, waaronder zware arbeid zoals het bouwen van piramides. In ruil voor hun werk kregen slaven eten en een vorm van onderdak. Het was een primitieve vorm van samenleven waarin eigendomsrechten zoals we die nu kennen niet bestonden.

Met de opkomst van beschavingen zoals het Romeinse Rijk veranderde de sociale houding ten opzichte van eigendomsrechten en huur. Ondanks dat er nog steeds een keizerlijke heerser was met absolute macht, ontwikkelde het systeem van eigendom en pacht zich naar iets dat tussen het oude Egypte en de moderne tijd in lag.

Welvarende grootgrondbezitters, bekend als patriciërs, hielden nog steeds slaven, maar deze waren meestal krijgsgevangenen of gevangenen van oorlog. Het was algemeen aanvaard dat legitieme Romeinse burgers enig recht op eigendom moesten hebben, zelfs als ze geen land konden bezitten. Dit is waar huur serieus begon, met plebejers (de term die werd gebruikt voor de gewone mensen in Rome) die woongelegenheden huurden van rijkere burgers, vaak tegen hoge tarieven. Hoewel dit systeem de kloof in welvaart tussen de twee klassen in stand hield, legde het wel een sterke klassieke precedent voor armere klassen om als huurders te leven zonder slaven te zijn.

De Middeleeuwen brachten enigszins een terugkeer in de rechten van huurders. In deze periode, ongeveer duizend jaar na de hoogtijdagen van het Romeinse Rijk, kregen grote grondbezitters - niet langer in de stad Rome, maar in de bossen en heuvels van West-Europa - enorme controle over hun lokale bevolking. Ze verhuurden stukken land tegen hoge tarieven. Ze bouwden hutten en bebouwden de grond, meestal net genoeg om quitte te spelen en niet van hun eigendom te worden verdreven.

Feodalisme, zoals dit systeem werd genoemd, begon rond de veertiende en vijftiende eeuw af te nemen, toen nieuwe, machtigere koningen jaloers werden op de rijkdom van de machtige grootgrondbezitters, en individuele burgers steeds meer verontwaardigd werden over de oneerlijkheid van pacht. De geleidelijke opkomst van de economie van deze efficiëntere en rechtvaardigere manier van zakendoen heeft mensen ertoe aangezet om zich meer in te zetten om huur en pacht meer beheersbaar te maken.

De geschiedenis van huur is een verhaal van evolutie en verandering, en de relatie tussen verhuurders en huurders is getransformeerd in de loop van de tijd. Het leren van de motieven, neigingen, fouten en zelfs misbruiken van onze voorgangers kan ons helpen om betere zakelijke beslissingen te nemen en eerlijke relaties tussen verhuurders en huurders na te streven. De voortdurende verbetering van de huurpraktijk en het opbouwen van sterkere verhuurder-huurderrelaties gedurende de laatste tweeduizend jaar wijst op een veelbelovende toekomst.